กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีปีศาจที่แสนเกลียดชังมนุษย์อยู่สี่ตน
ปีศาจทั้งสี่วางแผนที่จะขโมยความสุข ไปจากมนุษย์และนำความสุขนั้นไปซ่อน
เพื่อไม่ให้มนุษย์ได้มีความสุขกันอีกต่อไป
ปีศาจทั้งสี่ต่างออกความคิดเห็นถึงสถานที่ที่จะนำความสุขไปซ่อน
เพื่อให้ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถเข้าถึงความสุขได้เลย
ปีศาจตนที่หนึ่งออกความเห็นว่า
"ข้าคิดว่าเราควรจะเอาความสุขที่แย่งชิงมาจากมนุษย์เนี่ย
ไปซ่อนที่ภูเขา เพราะภูเขามีต้นไม้ใบหญ้ามากมาย
สามารถที่จะซ่อนความสุขไว้ไม่ให้มนุษยสามารถหาเจอได้โดยง่าย"
ปีศาจตนที่สองออกความเห็นว่า "แต่ข้าคิดว่า เราควรจะเอาความสุขไปซ่อนไว้ที่ทะเล
เกลียวคลื่นที่ไม่มีวันจบสิ้นจะสามารถซ่อนความสุขจากมนุษย์ได้
ปีศาจตนที่สามกล่าวแย้งขึ้นว่า
"ไม่ๆ... เอาไปซ่อนไว้ที่น้ำตกดีกว่า กระแสน้ำที่เชี่ยวกราก
และซอกหลืบหินที่มากมายนี้แหละ
ที่จะสามารถซ่อนความสุขไว้ได้อย่างมิดชิด"
ปีศาจทั้งสามต่างโต้แย้งกัน ต่างหาเหตุผลมาต่างๆ นานาเพื่อที่จะสนับสนุนความคิดของตนเอง
ปีศาจทั้งสามตนทะเลาะกันอย่างหนักหน่วง และไม่สามารถหาข้อสรุปได้
สุดท้ายปีศาจทั้งสามจึง คิดว่า ให้แบ่งความสุขออกเป็นสี่ส่วน
และนำไปซ่อนตามสถานที่ต่างๆ ที่ตนเองต่างคิดไว้
ปีศาจทั้งสามจึงขอความเห็นจากปีศาจตนที่สี่ ที่นิ่งนั่งฟังเงียบมาตลอดเวลา
ปีศาจตนที่สี่จึงได้สารภาพว่า ตนเองได้ขโมยเอาความสุขที่แท้จริงไปซ่อนเอาไว้แล้วตั้งนานแล้ว
ปีศาจทั้งสามจึงถามด้วยความสงสัยว่า นำไปซ่อนไว้ในที่ใด ไฉนปีศาจทั้งสามถึงไม่รู้ระแคะระคายเลย
ปีศาจตนที่สี่ ตอบว่า "ข้า...นำความสุขที่แท้จริง ไปซ่อนไว้ในตัวมนุษย์เอง
เพราะมนุษย์ชอบมองหาความสุขจากภายนอก
ที่พวกเจ้าได้นำความสุขไปซ่อนไว้ในที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น น้ำตก ทะเล ภูเขา
มนุษย์ก็สามารถพบกับความสุขจนได้ แต่หากนำความสุขไปซ่อนไว้ในตัวมนุษย์เองแล้ว
มนุษย์น้อยคนนักที่จะสามารถหาเจอ เพราะว่ามนุษย์ไม่เคยมองหาความสุขจากในตัวเอง
มนุษย์ไม่เคยรู้เลยว่า ความสุขที่แท้จริงแล้วอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคนนั่นเอง"
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มนุษย์จำนวนมากก็ไขว่คว้า ค้นหาความสุขไม่เจอ
ทั้งๆที่ความสุขที่แท้จริงอยู่ในตัวเขาเองมานานแสนนานแล้ว
